Dwaas 2

We kunnen de overbodig geworden jacks gelukkig in een juist passerende auto van een begeleidende echtgenote meegeven. En verder in een heerlijk tempo en een heerlijke klim! Een minpuntje bij de klim vanuit Sault is dat er geen kilometerpaaltjes staan. En dat gaf in de ander klimmen juist wat steun en energie. Er staat ook informatie op over stijgingspercentages: handig, al heb ik daar ook veel hulp bij vanaf mijn Garmin: bedankt nog voor de tip, Raymond!

Als we dan eindelijk het parkeerterrein in zicht krijgen komt er toch iets op van...yess...we gaan het halen! En dan is er ook nog de leuke verrassing een aantal oud-dorpsgenoten uit Koudekerk aan den Rijn tegen te komen. Zij verblijven die dagen in Bedoin en namen de moeite even te komen 'checken' of ik inderdaad meedeed. Na een gezellig onderonsje gaan GertJan en ik op voor de laatste 6 kilometer naar de top van de Mont Ventoux...het gaat gebeuren!

Maar niet vanzelf...het blijft een nijdig stukje en je wilt er ok nog bewust mee bezig zijn....echter dat voornemen beperkt zich tot en proberen tempo te houden. En er zitten natuurlijk toch nog wat lastige hellinkjes in... Onderweg kom ik een vader tegen die aan het klimmen is met zijn zoontje. Als ik hem inhaal steekt hij zijn duim op en zegt zoiets als respect voor die 3x! Dat geeft dan weer een klein steuntje in de zwaar belaste rug. Die toren komt inmiddels steeds dichterbij en dat is maar goed ook want zo langzamerhand is de pijp wel aan het leegraken! Trap voor trap komt die finishlijn in beeld. Het blijft altijd een lastig bochtje maar dan eindelijk die laatste meters...ik hoor wel mensen roepen en klappen maar het dringt niet helemaal door...eerst over de lijn en dan even bijkomen.

Niet alleen de ademhaling moet weer even op orde komen maar ook spelen er wat gemengde gevoelens door het hoofd. Het is gelukt, we doen het voor het MSFonds, hier heb ik voor getraind, pijn voor mij is tijdelijk, een soort mix van verschillende emoties. Zeker als ik een paar dagen later deze foto zie en me dit tafereel nog herinner moet ik even slikken.

Daarna worden er nog wat foto's genomen bij het, ook door andere bezoekers zeer in trek zijnde spandoek van 3x Mont Ventoux. Met drie vingers in de lucht in bij zijn van Edwin de drijvende kracht achter de organisatie en natuurlijk nog veel meer supporters. Intussen ben ik weer volledig op adem en haal ik ook nog het derde stempeltje op de stempelkaart: nu ben ik gecertificeerd 'Dwaas'! Cingle du Mont Ventoux. Letterlijk en figuurlijk eindigt deze dag met een zonnetje! Na een poosje op de top besluiten we af te dalen naar Malaucene. En dat wordt nog een mooi ritje genieten. De weg is schitterend en ik daal als een vorst, wat zeg ik, als die Nederlandse automobilist vriendelijk aan de kant gaat, knal ik naar beneden. Het is een schitterend parcours en het gaat harder en harder. Ik durf niet op mijn tellertje te kijken maar na afloop bleek ik een top van 76,3 km/u te hebben gehaald...dat was ook te zien aan de remblokjes die er toch pas een veertien dagen op zaten: er werd vandaag heel wat geremd!

Eenmaal 'thuis' in de tuin van Mas des Amarens feliciteert iedereen iedereen met zijn/haar prestaties! Heerlijk om met elkaar terug te kijken naar deze dag onder het genot van een drankje. Later wordt in de tuin het evenement met alle deelnemers officieel afgesloten en kan Edwin het fantastische nieuws meedelen dat de totaalopbrengst maar liefst € 61.272,00 bedraagt. Het grootste bedrag ooit opgehaald voor het MSFonds in haar geschiedenis. Het is mooi daarvan deel uit te hebben gemaakt! En tenslotte een dikke kus voor mijn lief: Bernice heeft mij super bijgestaan tijdens dit evenement!

Dwaas!

Voor sommigen is het wellicht geen verrassing maar nu ben ik het officieel: "Cingle (dwaas) du Mont Ventoux"! Ik stuur vandaag nog de gestempelde kaart op naar mijnheer Pic in Sorbiers (F.) zodat ik tot de club kan worden toegelaten!
De doelstelling van dit jaar (3x Mont Ventoux) moest in het Hemelvaartweekeinde gerealiseerd worden.De auto start op woensdag voor de rit naar het zuidelijke deel van Frankrijk. Eenmaal aangekomen konden schuiven we aan de dis aan tussen lotgenoten en supporters. Het werd een avond van kennismaken en opnieuw kennismaken omdat er al een aantal deelnemers ook in Valkenburg meefietsten. Niet iedereen die op vrijdag de 18e meedoet vertoeft in dit etablissement. Op donderdag verkennen we de omgeving (door ons per auto) waaronder de klim vanuit Sault en de afdaling terug naar Malaucene alwaar wij logeerden.


Zeven uur in de ochtend



In de middag n de lunch opstapen voor een trainingsritje/verkenningstochtje. Gewoon even de benen op spanning brengen, zou Ed zeggen... Dat lukt...en met de tip om licht te rijden ga ik de volgende dag van start. Eerst om half zes aan het ontbijt. En daar klinkt het voor het eerst: 'Lang zal hij leven...' het is immers 18 mei! we eten en proppen wat energie voor de dag naar binnen. Ik moet zeggen dat er wel enige mate van spanning/nervositeit in m kruipt en daar heb ik meestal weinig of geen last van. Om half zeven peddelen we rustig naar het centrum van Malaucene. Het is zeven uur als het startschot klinkt. In mijn achterhoofd zit de regel geprint dat ik vooral niet te voorarend van start ga... Ik kom met Dennis te rijden van team Floes. We kennen elkaar nog van Valkenburg. Gezellig peddelen we gezamenlijk de klim vanuit Malaucene op. We houden gelijke tred en die bevalt prima! Soms halen we iemand in, dan weer komt een ander ons voorbij. Het weer is zacht en rustig in het dal en logischerwijs zakt de temperatuur naarmate wij hoger komen. Een kilometertje onder de top begint het wat te spetteren en steekt de koude wind soms ook even op. Maar het gaat nog prima! Uiteindelijk komen we na 2 uur klimwerk op de top aan.

guur..

Daar staat Bernice te wachten met de auto en snel trek ik 2 jacks aan en mijn winterhandschoenen. Ik rijd met kniestukken en dat moet maar genoeg zijn...niet dus... In de afzink naar Chalet Reynard regent het behoorlijk en daalt de temperatuur tot pijnlijke minima! Er werd later zelfs gesproken over ijsvorming in sommige bidons! Bizar... We stappen even af bij de tent op het parkeerterrein. Ik heb spijt dat ik de lange broek niet heb aangetrokken - ik sta helemaal te shacken van de bibbers. gelukkig is Bernice al snel  aangekomen en kan ik (zo goed en kwaad als dat gaat...) mijn lange broek aantrekken. Dan wordt de afdaling naar Bedoin ingezet. Mijn fiets zwabbert en bibbert vervaarlijk heen en weer...wat is dat...zit m'n wiel soms los, of ander fietstechnisch ongemak? Nee dus: ik ben het zelf die zit te shacken op zijn fiets... Samen met Gert-Jan kom ik aan in Bedoin aan de voet van de klim. Bij Raymond even wat eten en drinken. Een aantal staat in de winkel om op te warmen. 1 zit in de auto me stoelverwarming aan... Wij besluiten vrij vlot weer van start te gaan om tijdens het klimmem warm(er) te worden. na het miezerregentje begint het nu soms toch wat harder te gaan...echt geen pretje tijdens deze zware klimkant... Op gegeven moment voelen vijn (over)schoenen aan als blokken beton en ben ik echt doorweekt aan alle kanten. Regen van boven, opspattend water vanaf de onderkant en zweet onder de helm vandaan...meer water niet...

Als ik samen met GertJan bij Chalet Reynard aankom besluiten we niet eerst helemaal naar de top de rijden maar de bui even af te wachten en op de warmen in het Chalet. Dat was geen verkeerd plan...alles nat...alles koud en binnen was het een stuk aangenamer. Na een half uurtje stappen we weer op en is het inderdaad droog geworden. We stijgen naar de top en gaan vrijwel onmiddellijk weer terug om de afdaling naar Sault te nemen. Het is inmiddels droog gebleven naar omdat het wegdek nat is moet er met de nodige zorg worden gedaald. En het wegdek is ook al niet je-van-het. Na een mooie en vlotte afdaling klimmen we het laatste stukje Sault in. Daar staat Raymond (alweer) en begint ook een aangenaam zonnetje door te breken. Beetje eten, beetje drinken, beetje kletsen en na verloop van een minuut of 20-30 willen we weer van start. Inmiddels is ook Remon aangesloten die gezellig een hapje had gegeten. Terwijl ik mijn fiets pak zie ik het: lek! Repareren en met de helpende hand van Raymond is het klusje snel geklaard! Daar gaan we het zonnige weer tegemoet. Sterker nog: na een kilometer of zes is het akelig warm geworden en trekken we onze jacks uit!

(morgen verder...)

Bijwerken

De laatste berichten dateren alweer van zo'n twee weken geleden dus hoog tijd weer wat bij te werken. Ook is er aan het kilometrage gewerkt; ik ben alweer zo'n 400 km verder! In mijn achterhoofd zat een tijdje geleden het idee dat ik met 2000 km voorbereiding toch wel een serieuze poging op de Mont Ventoux kon realiseren. Het lijkt er op dat ik dat precies haal! De week na de Duin en Bollentour stond een kennismakingsrit met een aantal '3x Ventouxgenoten' op het programma. Beetje vroeg op om op tijd in Valkenburg te zijn. We starten die dag om 10 uur met koffie en vlaai in het Amstel Goldrace Experience- cafe. Na een korte kennismaking rijden we na 250 meter meteen de Cauberg op! We volgen route nummer 2 - die is 113km met alle zuidelijk gelegen heuvels er in. De routes blijken goed uitgepijld te zijn. Het weer houdt zich in eerste instantie goed tot en met de koffiestop. Hiervoor werden we alleen nat van opspattend water. Na de koffie op het Drielandenpunt dalen we rap af en komen beneden enkele andere Ventoux-genoten tegen. Die hadden net een flinke bui gehad terwijl wij nog in het waterige zonnetje koffie hadden gedronken. We reden de bui helaas tegemoet en na een kilometer die lekker bergafwaarts ging kletterden de hagelstenen ons om de oren. Hierbij kwam de halsbanadana nog goed van pas als gelaatsbescherming. Als struikrover ging het verder... Deze route voert langs 15 beklimmingen waaronder de Cauberg, Loorberg, Schweiberg, Camerig, Drielandenpunt, Gulpenerberg 2x, Eyserbosweg en ook de Keutenberg deden we aan. Al met al een leuke rit met stevig (maar kort) klimwerk. Twee weken later bleek dat ik een 'poldercassette' achterop had. Nu is die vervangen door een heuse 'bergcassette'. Verder is de fiets tip-top gemaakt door de mensen van Bike Zone in Roelofarendsveen dus het materiaal is op orde! Heb de beschikking over een '28' ipv de '25'.

Na deze leuke dag was het een week later Koninginnedag en op die maandag wilde ik in Horst fietsen. Noord Limburg met uitstapje over de Duitse grens. Limburgse gezeligheid en ook hier een goed, ik mag wel zeggen een zeer goed georganiseerde tocht! prima gepijld en op lastige punten stonden leden van de toerclub om de wielrijders te assisteren. De stempelpost in Duitsland voorziet in heerlijke koffie in echt mokken en een zalige Torte!

 Ook een overtochtje met pont ontbrak niet aan deze rit. Lekker gereden en tot op het einde goed door kunnen fietsen. Daarna liet ik me een heerlijke wiezenbier me goed smaken. De rest van de middag heerlijk genoten in de tuin van ons verblijf in het gastvrije Limburg. Eettip: Tantje Jet aan de Maas!

Qua bier stak het fluitje gisteren in Het Blesse Paard te Stompwijk een beetje schraal af voor meer geld...maar ook deze dag (Elf Dorpentocht)die samen met fietsvriend Geert op de 125km werd doorgebracht was prettig. Wel wat stevige wind die de krachten goed aansprak maar ook dat beschouw ik als een goede training voor de inspanning op de Mont Ventoux.