Dwaas 2

We kunnen de overbodig geworden jacks gelukkig in een juist passerende auto van een begeleidende echtgenote meegeven. En verder in een heerlijk tempo en een heerlijke klim! Een minpuntje bij de klim vanuit Sault is dat er geen kilometerpaaltjes staan. En dat gaf in de ander klimmen juist wat steun en energie. Er staat ook informatie op over stijgingspercentages: handig, al heb ik daar ook veel hulp bij vanaf mijn Garmin: bedankt nog voor de tip, Raymond!

Als we dan eindelijk het parkeerterrein in zicht krijgen komt er toch iets op van...yess...we gaan het halen! En dan is er ook nog de leuke verrassing een aantal oud-dorpsgenoten uit Koudekerk aan den Rijn tegen te komen. Zij verblijven die dagen in Bedoin en namen de moeite even te komen 'checken' of ik inderdaad meedeed. Na een gezellig onderonsje gaan GertJan en ik op voor de laatste 6 kilometer naar de top van de Mont Ventoux...het gaat gebeuren!

Maar niet vanzelf...het blijft een nijdig stukje en je wilt er ok nog bewust mee bezig zijn....echter dat voornemen beperkt zich tot en proberen tempo te houden. En er zitten natuurlijk toch nog wat lastige hellinkjes in... Onderweg kom ik een vader tegen die aan het klimmen is met zijn zoontje. Als ik hem inhaal steekt hij zijn duim op en zegt zoiets als respect voor die 3x! Dat geeft dan weer een klein steuntje in de zwaar belaste rug. Die toren komt inmiddels steeds dichterbij en dat is maar goed ook want zo langzamerhand is de pijp wel aan het leegraken! Trap voor trap komt die finishlijn in beeld. Het blijft altijd een lastig bochtje maar dan eindelijk die laatste meters...ik hoor wel mensen roepen en klappen maar het dringt niet helemaal door...eerst over de lijn en dan even bijkomen.

Niet alleen de ademhaling moet weer even op orde komen maar ook spelen er wat gemengde gevoelens door het hoofd. Het is gelukt, we doen het voor het MSFonds, hier heb ik voor getraind, pijn voor mij is tijdelijk, een soort mix van verschillende emoties. Zeker als ik een paar dagen later deze foto zie en me dit tafereel nog herinner moet ik even slikken.

Daarna worden er nog wat foto's genomen bij het, ook door andere bezoekers zeer in trek zijnde spandoek van 3x Mont Ventoux. Met drie vingers in de lucht in bij zijn van Edwin de drijvende kracht achter de organisatie en natuurlijk nog veel meer supporters. Intussen ben ik weer volledig op adem en haal ik ook nog het derde stempeltje op de stempelkaart: nu ben ik gecertificeerd 'Dwaas'! Cingle du Mont Ventoux. Letterlijk en figuurlijk eindigt deze dag met een zonnetje! Na een poosje op de top besluiten we af te dalen naar Malaucene. En dat wordt nog een mooi ritje genieten. De weg is schitterend en ik daal als een vorst, wat zeg ik, als die Nederlandse automobilist vriendelijk aan de kant gaat, knal ik naar beneden. Het is een schitterend parcours en het gaat harder en harder. Ik durf niet op mijn tellertje te kijken maar na afloop bleek ik een top van 76,3 km/u te hebben gehaald...dat was ook te zien aan de remblokjes die er toch pas een veertien dagen op zaten: er werd vandaag heel wat geremd!

Eenmaal 'thuis' in de tuin van Mas des Amarens feliciteert iedereen iedereen met zijn/haar prestaties! Heerlijk om met elkaar terug te kijken naar deze dag onder het genot van een drankje. Later wordt in de tuin het evenement met alle deelnemers officieel afgesloten en kan Edwin het fantastische nieuws meedelen dat de totaalopbrengst maar liefst € 61.272,00 bedraagt. Het grootste bedrag ooit opgehaald voor het MSFonds in haar geschiedenis. Het is mooi daarvan deel uit te hebben gemaakt! En tenslotte een dikke kus voor mijn lief: Bernice heeft mij super bijgestaan tijdens dit evenement!