Dwaas!

Voor sommigen is het wellicht geen verrassing maar nu ben ik het officieel: "Cingle (dwaas) du Mont Ventoux"! Ik stuur vandaag nog de gestempelde kaart op naar mijnheer Pic in Sorbiers (F.) zodat ik tot de club kan worden toegelaten!
De doelstelling van dit jaar (3x Mont Ventoux) moest in het Hemelvaartweekeinde gerealiseerd worden.De auto start op woensdag voor de rit naar het zuidelijke deel van Frankrijk. Eenmaal aangekomen konden schuiven we aan de dis aan tussen lotgenoten en supporters. Het werd een avond van kennismaken en opnieuw kennismaken omdat er al een aantal deelnemers ook in Valkenburg meefietsten. Niet iedereen die op vrijdag de 18e meedoet vertoeft in dit etablissement. Op donderdag verkennen we de omgeving (door ons per auto) waaronder de klim vanuit Sault en de afdaling terug naar Malaucene alwaar wij logeerden.


Zeven uur in de ochtend



In de middag n de lunch opstapen voor een trainingsritje/verkenningstochtje. Gewoon even de benen op spanning brengen, zou Ed zeggen... Dat lukt...en met de tip om licht te rijden ga ik de volgende dag van start. Eerst om half zes aan het ontbijt. En daar klinkt het voor het eerst: 'Lang zal hij leven...' het is immers 18 mei! we eten en proppen wat energie voor de dag naar binnen. Ik moet zeggen dat er wel enige mate van spanning/nervositeit in m kruipt en daar heb ik meestal weinig of geen last van. Om half zeven peddelen we rustig naar het centrum van Malaucene. Het is zeven uur als het startschot klinkt. In mijn achterhoofd zit de regel geprint dat ik vooral niet te voorarend van start ga... Ik kom met Dennis te rijden van team Floes. We kennen elkaar nog van Valkenburg. Gezellig peddelen we gezamenlijk de klim vanuit Malaucene op. We houden gelijke tred en die bevalt prima! Soms halen we iemand in, dan weer komt een ander ons voorbij. Het weer is zacht en rustig in het dal en logischerwijs zakt de temperatuur naarmate wij hoger komen. Een kilometertje onder de top begint het wat te spetteren en steekt de koude wind soms ook even op. Maar het gaat nog prima! Uiteindelijk komen we na 2 uur klimwerk op de top aan.

guur..

Daar staat Bernice te wachten met de auto en snel trek ik 2 jacks aan en mijn winterhandschoenen. Ik rijd met kniestukken en dat moet maar genoeg zijn...niet dus... In de afzink naar Chalet Reynard regent het behoorlijk en daalt de temperatuur tot pijnlijke minima! Er werd later zelfs gesproken over ijsvorming in sommige bidons! Bizar... We stappen even af bij de tent op het parkeerterrein. Ik heb spijt dat ik de lange broek niet heb aangetrokken - ik sta helemaal te shacken van de bibbers. gelukkig is Bernice al snel  aangekomen en kan ik (zo goed en kwaad als dat gaat...) mijn lange broek aantrekken. Dan wordt de afdaling naar Bedoin ingezet. Mijn fiets zwabbert en bibbert vervaarlijk heen en weer...wat is dat...zit m'n wiel soms los, of ander fietstechnisch ongemak? Nee dus: ik ben het zelf die zit te shacken op zijn fiets... Samen met Gert-Jan kom ik aan in Bedoin aan de voet van de klim. Bij Raymond even wat eten en drinken. Een aantal staat in de winkel om op te warmen. 1 zit in de auto me stoelverwarming aan... Wij besluiten vrij vlot weer van start te gaan om tijdens het klimmem warm(er) te worden. na het miezerregentje begint het nu soms toch wat harder te gaan...echt geen pretje tijdens deze zware klimkant... Op gegeven moment voelen vijn (over)schoenen aan als blokken beton en ben ik echt doorweekt aan alle kanten. Regen van boven, opspattend water vanaf de onderkant en zweet onder de helm vandaan...meer water niet...

Als ik samen met GertJan bij Chalet Reynard aankom besluiten we niet eerst helemaal naar de top de rijden maar de bui even af te wachten en op de warmen in het Chalet. Dat was geen verkeerd plan...alles nat...alles koud en binnen was het een stuk aangenamer. Na een half uurtje stappen we weer op en is het inderdaad droog geworden. We stijgen naar de top en gaan vrijwel onmiddellijk weer terug om de afdaling naar Sault te nemen. Het is inmiddels droog gebleven naar omdat het wegdek nat is moet er met de nodige zorg worden gedaald. En het wegdek is ook al niet je-van-het. Na een mooie en vlotte afdaling klimmen we het laatste stukje Sault in. Daar staat Raymond (alweer) en begint ook een aangenaam zonnetje door te breken. Beetje eten, beetje drinken, beetje kletsen en na verloop van een minuut of 20-30 willen we weer van start. Inmiddels is ook Remon aangesloten die gezellig een hapje had gegeten. Terwijl ik mijn fiets pak zie ik het: lek! Repareren en met de helpende hand van Raymond is het klusje snel geklaard! Daar gaan we het zonnige weer tegemoet. Sterker nog: na een kilometer of zes is het akelig warm geworden en trekken we onze jacks uit!

(morgen verder...)