Jubileum

Zit een beetje te surfen langs blogs en kom op mijn eigen blog tot de ontdekking dat ik gisteren precies een jaar geleden mijn eerste episteltje schreef. Dat vroeg natuurlijk om een klein eenvoudig doch geestrijk gevuld glas...

Colletje...3

Geen spierpijn, geen klachten, niks van dat al...
Op de laatste dag rijden Bernice en ik nog een leuk rondje richting het stuwmeer van Allemont en bovenlangs door t liefelijke dorpje Allemont-Eglise weer terug. Ook Bernice vindt het fietsen fantastisch al levert het klimmen nog enige moeite op.

Ik word aan het einde van de dag nog door de buurman uitgenodigd de Lautaret aan te pakken. Nou dat kan ik natuurlijk niet laten schieten en weldra rijden we samen die kant op. Hij is een ervaren fietser in de bergen en ik het groentje maar ik leer graag...
Ook nu is het volop klimmen in de richting van La Grave. De benen en het vochtverlies zorgen er voor dat we niet geheel en al tot ons doel komen en we keren na een kilometer of 25 weer huiswaarts. Ook hier gaat het dalen best goed, eigenlijk beter dan ik vooraf had gedacht. En wie weet word ik ooit nog wel een heuse 'grimpeur' want dat we hier terug gaan komen dat is wel zeker! Enne, oja, wat mij ook zeker heeft getroffen: wat een geweldige inspanning doen de fietsers van Alpe duZes! dat respect was groot maar is nu immens!

Colletje...2

Sinds de Col d’Ornon ligt er toch een beetje druk op de schouders. Die Alpe moet ook bedwongen maar gaat dat ook lukken? Linksaf slaan bij het verlaten van de camping gaat zo ongeveer meteen de klim beginnen. Gelukkig krijg ik een dagje respijt: als ik midden in de nacht na de Ornon wakker wordt, tikt de regen op het dak. Ik stap snel in m’n Björn naar buiten om een en ander veilig te stellen voordat de bui echt losbarst. Na de rest van de nacht onder een heerlijk regentikconcert te hebben geslapen werd het na het ontbijt zo langzamerhand droger. We besluiten het dorpje te bezoeken onder deze matige weersomstandigheden. Alles in Bourg d’Oisans ademt wielersport en bergen. Zoon Yke koopt een marmot-muts voor op zijn hoofd – het diertje is vernoemt naar de bekende cyclo (of zou het andersom zijn?)
De volgende dag gaat het er echt van komen: Alpe d’Huez – la mythique!
Soepel blijven trappen wetende dat het eerste stuk zwaar is en later bij de bochten moet het dan wat beter gaan…deze en nog veel meer gedachten spoken door het hoofd. Zoveel gehoord en gelezen dus daar kan het niet aan liggen! De benen moeten nu spreken! Ik moet wel foto’s maken onderweg anders word ik niet geloofd door de kids! Bij bocht negen (die van Steven Rooks) staat een lotgenoot even uit te puffen. Ik neem meteen even een foto en we wensen elkaar sterkte als hij weer opstapt. Later kom ik hem verstrengeld om een boom weer tegen. Ik roep wat onverstaanbaars als bemoediging en stijg verder. Even voordat ik de finishplaats binnenkom nog een fotootje met een mooi vergezicht!
Dan het dorpje in en moet via een deviation (er is markt die dag) naar de bekende finishplek rijden. Goh, weinig mensen eigenlijk. Op tv staat ‘t er altijd vol.
Ik kijk op het klokje: 1 uur 25 incl. twee fotomomenten. Ik had thuis achter de laptop overmoedig gerekend op 5 kwartier. Moet te doen zijn als ik dit nog eens doe zonder de fotoshoots. Dan dalen – jackje aan want het is hier aanmerkelijk frisser! Ik krijg 62,5km/u op de teller en voordat ik het in de gaten heb sjees ik alweer de camping op. Prachtig hoor – ik heb het gered! Gelukkig zijn de medereizigers ook trots en word ik verwend met een passend shirt en bandana! Ik vertel er maar niet bij dat Marco Pantani er 37 minuten over deed om boven te komen. Maar die hoefde dan ook geen foto’s te nemen onderweg!

Colletje...

De vakantie is voorbij en het is hoogtijd om eens wat te ‘updaten’ op het blog.
Met kids erbij is de reis per camper richting Frankrijk gegaan. Mijn vakantiewens was om in de Alpen eens een colletje te gaan bedwingen. Dat was in al die jaren er nog nooit van gekomen. Kinderen wilden liever iets cultureels zoeken in Parijs (!). Dat doel had eigenlijk de start moeten betekenen van de reis maar omdat het op die zondag de finishdag van de Tour was hebben we dat maar voor de terugreis bewaard. Ik beperk me maar tot ons verblijf in de Alpen alwaar we de 27e juli arriveerden. Bourg d’Oisans was uitgekozen als kampeerverblijf maar we hadden wel 4 campingpogingen nodig voordat we op Camping La Piscine een plekje konden verkrijgen omdat er iemand vanwege familiebesognes onverwacht naar huis moest. Zo gaat dat soms in het leven… De volgende dag eerst maar eens een ritje ter verkenning van de omgeving. Een ritje van 34,5 km richting Allemont samen met Bernice. Prachtig om nu eens in een geheel andere omgeving dan wat ik gewend ben – echt genieten! Na een korte lunch bij de camper besluit ik de Col d’Ornon aan te doen. Volgens vriend Geert, die hier erg veel gefietst heeft in het verleden, was dit een uitgelezen testrondje om even warm te draaien. En met die instelling start ik. Ik verwacht de afslag van de RN91 te nemen en aan het einde van dat dal de col te beklimmen. Hoe anders loopt dat… Als ik de afslag neem kom ik de laatste deelnemers tegen van de triatlon die op deze dag wordt afgewerkt. Wat ik niet verwacht is dat na het passeren van het plaatsje La Paute meteen de klim al begint! Ik ben echt een onbenul hierbij zeg… het is echt anders fietsen in deze omgeving! Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe de klim verloopt en die twijfel fietst vervelend. Ik stop in een bocht en denk er over terug te gaan. Maar dat kan natuurlijk niet…daarvoor ben ik niet naar Frankrijk gekomen. Dus ik stap na een korte pauze met een reepje en nog wat bidonvocht maar weer op. Nu blijkt dat ik na 1 bocht een hint ga krijgen – een bordje met de mededeling dat het dorpje nog maar 2 km verderop ligt! Kijk, dat doet een vertwijfeld mens goed! Zo trap ik toch nog vrolijk het laatste stukje van de col over. Fotootje maken natuurlijk, colaatje drinken en dan terug. Dalen is ook heel speciaal denk ik. Ik ben niet zo’n ‘daredevil’ . Maar ik vind dat het me goed afgaat en jammer genoeg ben ik in no-time weer beneden! Met gemengde gevoelens kom ik terug op de camping: dalen viel mee maar (hoe) kom ik die Alpe d’Huez op?!