Colletje...2

Sinds de Col d’Ornon ligt er toch een beetje druk op de schouders. Die Alpe moet ook bedwongen maar gaat dat ook lukken? Linksaf slaan bij het verlaten van de camping gaat zo ongeveer meteen de klim beginnen. Gelukkig krijg ik een dagje respijt: als ik midden in de nacht na de Ornon wakker wordt, tikt de regen op het dak. Ik stap snel in m’n Björn naar buiten om een en ander veilig te stellen voordat de bui echt losbarst. Na de rest van de nacht onder een heerlijk regentikconcert te hebben geslapen werd het na het ontbijt zo langzamerhand droger. We besluiten het dorpje te bezoeken onder deze matige weersomstandigheden. Alles in Bourg d’Oisans ademt wielersport en bergen. Zoon Yke koopt een marmot-muts voor op zijn hoofd – het diertje is vernoemt naar de bekende cyclo (of zou het andersom zijn?)
De volgende dag gaat het er echt van komen: Alpe d’Huez – la mythique!
Soepel blijven trappen wetende dat het eerste stuk zwaar is en later bij de bochten moet het dan wat beter gaan…deze en nog veel meer gedachten spoken door het hoofd. Zoveel gehoord en gelezen dus daar kan het niet aan liggen! De benen moeten nu spreken! Ik moet wel foto’s maken onderweg anders word ik niet geloofd door de kids! Bij bocht negen (die van Steven Rooks) staat een lotgenoot even uit te puffen. Ik neem meteen even een foto en we wensen elkaar sterkte als hij weer opstapt. Later kom ik hem verstrengeld om een boom weer tegen. Ik roep wat onverstaanbaars als bemoediging en stijg verder. Even voordat ik de finishplaats binnenkom nog een fotootje met een mooi vergezicht!
Dan het dorpje in en moet via een deviation (er is markt die dag) naar de bekende finishplek rijden. Goh, weinig mensen eigenlijk. Op tv staat ‘t er altijd vol.
Ik kijk op het klokje: 1 uur 25 incl. twee fotomomenten. Ik had thuis achter de laptop overmoedig gerekend op 5 kwartier. Moet te doen zijn als ik dit nog eens doe zonder de fotoshoots. Dan dalen – jackje aan want het is hier aanmerkelijk frisser! Ik krijg 62,5km/u op de teller en voordat ik het in de gaten heb sjees ik alweer de camping op. Prachtig hoor – ik heb het gered! Gelukkig zijn de medereizigers ook trots en word ik verwend met een passend shirt en bandana! Ik vertel er maar niet bij dat Marco Pantani er 37 minuten over deed om boven te komen. Maar die hoefde dan ook geen foto’s te nemen onderweg!