Met kids erbij is de reis per camper richting Frankrijk gegaan. Mijn vakantiewens was om in de Alpen eens een colletje te gaan bedwingen. Dat was in al die jaren er nog nooit van gekomen. Kinderen wilden liever iets cultureels zoeken in Parijs (!). Dat doel had eigenlijk de start moeten betekenen van de reis maar omdat het op die zondag de finishdag van de Tour was hebben we dat maar voor de terugreis bewaard. Ik beperk me maar tot ons verblijf in de Alpen alwaar we de 27e juli arriveerden. Bourg d’Oisans was uitgekozen als kampeerverblijf maar we hadden wel 4 campingpogingen nodig voordat we op Camping La Piscine een plekje konden verkrijgen omdat er iemand vanwege familiebesognes onverwacht naar huis moest. Zo gaat dat soms in het leven… De volgende dag eerst maar eens een ritje ter verkenning van de omgeving. Een ritje van 34,5 km richting Allemont samen met Bernice. Prachtig om nu eens in een geheel andere omgeving dan wat ik gewend ben – echt genieten! Na een korte lunch bij de camper besluit ik de Col d’Ornon aan te doen. Volgens vriend Geert, die hier erg veel gefietst heeft in het verleden, was dit een uitgelezen testrondje om even warm te draaien. En met die instelling start ik. Ik verwacht de afslag van de RN91 te nemen en aan het einde van dat dal de col te beklimmen. Hoe anders loopt dat… Als ik de afslag neem kom ik de laatste deelnemers tegen van de triatlon die op deze dag wordt afgewerkt. Wat ik niet verwacht is dat na het passeren van het plaatsje La Paute meteen de klim al begint! Ik ben echt een onbenul hierbij zeg… het is echt anders fietsen in deze omgeving! Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe de klim verloopt en die twijfel fietst vervelend. Ik stop in een bocht en denk er over terug te gaan. Maar dat kan natuurlijk niet…daarvoor ben ik niet naar Frankrijk gekomen. Dus ik stap na een korte pauze met een reepje en nog wat bidonvocht maar weer op. Nu blijkt dat ik na 1 bocht een hint ga krijgen – een bordje met de mededeling dat het dorpje nog maar 2 km verderop ligt! Kijk, dat doet een vertwijfeld mens goed! Zo trap ik toch nog vrolijk het laatste stukje van de col over.
Fotootje maken natuurlijk, colaatje drinken en dan terug. Dalen is ook heel speciaal denk ik. Ik ben niet zo’n ‘daredevil’ . Maar ik vind dat het me goed afgaat en jammer genoeg ben ik in no-time weer beneden! Met gemengde gevoelens kom ik terug op de camping: dalen viel mee maar (hoe) kom ik 
die Alpe d’Huez op?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten