Vakantietijd 1

Nog maar twee weken na de koop moet de Bianchi een 'thuiswedstrijd' rijden: we zijn in Toscane! Samen met de camper naar het Italiaanse waar de zon heerlijk schijnt. Vanuit Torre del Lago (in de buurt van Viareggio) hebben we twee routes gepland: tochtje naar Pisa en Lucca. Zo gezegd, zo gedaan! Op maandag rijden we het dorpje door in de richting van Pisa. Volgens mijn navigatiekunsten moest dat 1 rechte weg zijn en dan 1x afslaan naar links. Het dorp uit gaat natuurlijk allemaal niet zo vlot want druk werk- en vakantieverkeer door smalle straatjes. Daarna de Via Aurelia op: een nogal drukke secundaire weg die gedeeltelijk langs de Autostrada Azzura loopt. Maar opvallend is het wel: ondanks het drukke verkeerskarakter in Italie houden automobilisten ruim rekening met de racefietsers. Of ze rijden met voldoende ruimte om je heen of wachten achter je rustig af tot die gelegenheid zich voordoet!

De route wijst zichzelf inderdaad: we rijden in 1x naar het Piazza del Duomo. Lekker toeristisch tussen de toeristen met de fietsen aan de hand lopen we langs de bekende klokkentoren met . Nee...wij gaan niet poseren in de houding van 'kijk mij die toren tegenhouden...!" Wel gaan onze 'Italianen' even op de foto met de toren op de achtergrond.

Nu is het deze dag nogal warm dus na het loopje over het plein en een fris colaatje met een soort van appelflap gaan we weer camperwaarts. Daar genieten we lekker na van een eerste tochtje.

De dag daarna doen we Lucca aan. Dat ligt wel iets verder weg maar met de Garmin en eigen orientatievermogen komen we soepeltjes in dit prachtige stadje aan. Het fietsen in deze contreien is eenvoudig vlak. Lucca is een oud vestingsstadje met een flinke muur er onheen. Daarvan is eigenlijk een soort parkachtige omgeving van gemaakt met een fietspad. Zo rijd je verheven boven de stad prachtig rond en kun je geregeld er voor kiezen het stadje in te rijden.

Ik denk, zittend op een terrasje met een lekkere espresso doppio, aan twee wielertalenten die hier in Lucca wonen: Mario Cipollini en onze eigen Thomas Dekker. Tegen beter weten in kijk ik toch rond of er toevallig een glimp op te vangen is...niet dus.

Op de terugweg speelt de warmte en te weinig proviand ons iets parten. Gelukkig doet een colaatje en wat water wonderen.